بیماری منتهی به مرگ

بیراه نیست اگر بگوییم یکی از مهم‌ترین خصوصیات و دستاوردهای متفکرانی که در زمرۀ فیلسوفان اگزیستانس جای داده شده‌‎اند توجه کردن و توجه دادن به ساحت «احوال» انسانی بوده است؛ آن هم در افق وسیع‌تری که در آن احوالی چون ملال، اضطراب، امید، احساس گناه و … ورای جنبۀ صرفاً روان‎شناختی‌شان، واجد دلالت‌هایی هستی‌شناختی و اگزیستانسیال محسوب شده‌اند. در این میان یکی از اولین نام‏‌هایی که از خاطر می‌گذرد سورن کی‌یرکگور، فیلسوف و الهی‎دان دانمارکی، است.
در کتابی که به دست دارید او را سرگرم کندوکاو دربارۀ حالی می‌بینیم که احتمالاً همۀ ما، کم یا بیش، در گذشته یا حال، دستخوش آن بوده‌ایم: نومیدی
بیماری منتهی به مرگ کتابی است که بسیاری از اندیشه‌ها و دل‌مشغولی‌های ‌کی‌‎یرکگور را در خود جای داده‌است. خود او این کتاب را یکی از دو اثر برتر خویش می‌دانست و گواردینی آن را مناسب‌ترین مقدمه بر اندیشۀ او می‌شمرد. بیماری منتهی به مرگ، به تعبیری، کتابی است برای آهسته‌خوانان.