دیده بانی پیشرفت کنراد و نیچه

کشتی بخار را حین چرخش بر سر پیچ رودخانه تماشا کردند و بعد بازو در بازوی هم از شیب کناره بالا رفتند و به قرارگاه برگشتند. غافل از تأثیرات ظریف و نهان محیط اطرافشان احساس می‎کردند به غایت تنها مانده و بدون یاور به حال خود رها شده‎اند تا با آن جنگی بکر و انبوه مواجه شوند. طبیعت بکری که به واسطۀ بارقه‎های اسرارآمیز زندگی سرشاری که آبستنش بود، به مراتب غریب‎تر و درک‎ناشدنی‎تر می‎نمود.

نام نهادن بر چیزی که نام ندارد؛ نامیدنش برای آنکه دیده شود. شناسایی وحشت، نامیدن و داوری‎اش، حتی اگر کمتر از آنی باشد که به بیان دربیاید. کنراد روایت داستان‎هایش را بارها به شخصیت‎هایی سپرد که شغلشان مستلزم درجه‎ای از تأمل و فرهیختگی است. راویانی که نه‎فقط داستان را می‎گویند، بلکه همزمان با شکل دادن به قصه، لاجرم به مخاطب نیز شکل می‎دهند.